|
Ogólne warunki uprawy Opracowanie: H. Roszkowska Wszystkie gatunki rodzaju Paphiopedilum pochodzą z południowo-wschodniej Azji, rosną jednak w zróżnicowanych warunkach, na niewielkich wysokościach nad poziomem morza, w ciepłych i wilgotnych lasach tropikalnych aż po zbocza Himalajów. Wiedza na temat, skąd pochodzi dany gatunek, pomaga określić jego potrzeby w warunkach domowej uprawy. Światło i temperatura: Te dwa czynniki wydają się mieć w uprawie tego rodzaju decydujące znaczenie. Lutz Röllke, w swojej książce: "Das praktische Orchideen-Buch" dzieli Paphiopedilum na następujące grupy: 1. Gatunki o liściach długich i wąskich, np. Paph. villosum. Wymagają sporej intensywności światła, znoszą poranne i wieczorne słońce. Temperatury umiarkowane do ciepłych, po wykształceniu nowego pędu rośliny powinny być przechłodzone. 2. Gatunki o liściach marmurkowych, np. Paph. callosum, bellatulum. Te gatunki wymagają światła rozproszonego. Dobrze rosną w niezbyt zróżnicowanych temperaturach - od 180 do 220C. Temperatury niższe są źle znoszone przez rośliny, natomiast krótkotrwałe okresy wyższych temperatur nie wpływają negatywnie na rozwój. 3. Gatunki o jednolitych, zielonych, szerokich liściach, np. Paph. liemianum. Gatunki z tej grupy należy uprawiać według zasad grupy drugiej. 4. Gatunki wielokwiatowe, najczęściej o zielonych, długich liściach, np. Paph. rothschildianum. Duża intensywność światła, ale bez bezpośredniego nasłonecznienia. Możliwe jedynie krótkotrwałe słońce poranne lub wieczorne. Temperatury umiarkowane i ciepłe. Temperatura minimalna nie powinna być niższa niż 180C. Ten podział można z powodzeniem zastosować również przy ustalaniu warunków uprawy hybryd Paphiopedilum. Podłoża: Paphiopedila rosną w naturze przeważnie w ściółce liściowej, mchach, humusie zgromadzonym w szczelinach skał, gatunki epifityczne są przystosowane do życia na konarach drzew. W każdym przypadku korzenie roślin mają kontakt z powietrzem, podłoże powinno być więc luźne, przewiewne, nie utrzymujące długo wilgoci. Doniczki mogą być standardowe, plastikowe, wielu zwolenników mają również doniczki gliniane, które ułatwiają korzeniom "oddychanie". System korzeniowy niektórych gatunków (np. Paph. armeniacum) nie rozrasta się wgłąb, ale wszerz, tu zaleca się stosowanie szerokich i płytkich pojemników. Literatura podaje wiele przepisów na samodzielne komponowanie podłoża, podstawą wszystkich są chipsy kokosowe i kora sosnowa, jako dodatek stosuje się pocięte, zleżałe liście bukowe, Sphagnum, perlit, węgiel drzewny, a dla gatunków wapnolubnych - żwir ze skał wapiennych. Podlewanie: Największym zagrożeniem dla roślin są sytuacje, kiedy woda dostanie się do wnętrza rozety liściowej lub też doniczka nie ma odpowiedniego odpływu i korzenie stoją w wodzie. Podlewać należy wodą demineralizowaną z niewielkim dodatkiem wodociągowej, o temperaturze pokojowej. W przypadku gatunków wapnolubnych można ilość wody wodociągowej zwiększyć, bowiem zawiera ona właśnie wapń oraz magnez. Ogólną obowiązującą zasadą jest podlewanie z taką częstotliwością, aby podłoże nie wysychało całkowicie, czyli na ogół częściej niż na przykład Phalaenopsis. Nawożenie: Tu obowiązują podobne zasady, jak przy innych orchideach. 1. Lepiej mniej, niż więcej. 2. Wiosną i latem używamy nawozu z przewagą azotu, jesienią z fosforem i potasem, zimą nawozimy rzadziej lub w ogóle. 3. Można nawozić minimalnymi dawkami przy każdym podlewaniu, można normalną dawką - raz na dwa, trzy cykle podlewania. Dobrze jest używać różnych nawozów. Wilgotność powietrza W warunkach uprawy parapetowej wilgotność powietrza jest na ogół niewystarczająca, szczególnie w zimie przy włączonych kaloryferach. Należy więc starać się ją różnymi sposobami zwiększyć. Można stosować większe osłonki na doniczki z wilgotną warstwą keramzytu, można ustawić tacki, a na nich umieścić kilka doniczek, można też używać zamgławiacza, chociaż takie rozwiązanie w przeciętnie dużym pokoju działa na krótką metę. Pozytywnie na mikroklimat wpływa również ustawienie większej ilości roślin na małej powierzchni i to nie tylko orchidei, ale na przykład paproci. Warszawa, luty 2007 |