| Paphiopedilum hirsutissimum (Lindl. ex Hook. f.) Pfitzer 1892 Opracowanie: H. Roszkowska, T. Szewerniak Zdjęcia: D. Pańczyk, E. Jóźwiak, T. Szewerniak
Podrodzaj: Paphiopedilum Synonimy: Cordula esquirolei [Schlechter] Hu 1925; Paphiopedilum esquirolei Schlechter 1919; Paphiopedilum hirsutissimum f. viride O.Gruss & Roeth 1999; Paphiopedilum saccopetalum Hua 1998 Paphiopedilum hirsutissimum pojawiło się w Europie w roku 1857 przesłane przez niejakiego Simonsa. Następnie w latach 1868-69 kilka roślin otrzymał John Day z Tottenham. Jego bratanek zebrał te egzemplarze w Assam, na wzgórzach Khasia. Nazwa gatunkowa pochodzi od łacińskiego słowa "hirsutissimus" - owłosiony (pokryty włoskami jest nie tylko pęd kwiatowy, ale i sam kwiat). Paphiopedilum hirsutissimum występuje w północno-wschodnich Indiach. Odmiana chiwuanum rośnie jedynie w prowincji Yunan w Chinach. Znana jest także odmiana esquirolei pochodząca z północnej Tailandii i prowincji Guizhou w Chinach. Każda z tych trzech form rośnie na innej wysokości: Paph. hirsutissimum - na 700 - 1200 m. npm, esquirolei 1200 - 1800 m. npm, chiwuanum na wysokości 700 m. npm. To zróżnicowanie stanowisk naturalnych w wyraźny sposób determinuje warunki uprawy roślin. Paph. hirsutissimum w ciągu lata lubi temperatury 27-28 stopni, warunkiem kwitnienia jest zimowe obniżenie temperatury do 4 stopni w nocy! Z kolei Paphiopedilum chiwuanum bardzo dobrze rośnie w temperaturze umiarkowanej i nie lubi zbytniego chłodu. Rośliny rosną w korzeniach drzew, resztkach liści, mchach, na omszałych skałach wulkanicznych. Liście są gładkie, trawiasto-zielone, osiągają długość około 45 cm i szerokość 1 - 2 cm. Na pokrytym purpurowymi włoskami pędzie kwiatowym pojawia się najczęściej jeden, rzadko dwa kwiaty o szerokości od 11 do nawet 18 cm. Olaf Gruss podaje w swoim "Atlasie Orchidei", że od momentu pojawienia się pochewki kwiatowej do zakwitnięcia mija 1 rok. Pozostałe warunki uprawy wszystkich trzech odmian nie różnią się od typowych wymagań rodzaju Paphiopedilum. Źródła podają natomiast sprzeczne informacje co do zawartości wapnia w podłożu. W jednym z nich jest wyraźnie mowa o środowisku kwaśnym, w innym - o podłożu wapiennym.
Prezentowany poniżej egzemplarz z kolekcji Tomka Szewerniaka to Paph. hirsutissimum var. chiwuanum. Różnica między tą odmianą, a typowymi roślinami z gatunku hirsutissimum sprowadza się do braku charakterystycznego pofałdowania brzegów płatków, poza tym kwiaty odmiany chiwuanum są nieco mniejsze od kwiatów właściwego Paph. hirsutissimum. Odmiana ta została odkryta w roku 1951 w chińskiej prowincji Yunnan. Do lat siedemdziesiątych trwały spory, czy jest to osobny gatunek, czy forma Paph. hirsutissimum. Ostatecznie sklasyfikowano Paph. chiwuanum jako formę Paph. hirsutissimum. Roślina przedstawiona na poniższych zdjęciach rośnie u T. Szewerniaka od trzech lat, jest uprawiana metodą semi-hydro i w lutym 2007 zakwitła po raz pierwszy.
czerwiec 2007
|
