Neolauchea
pulchella Kraenzl. 1897
Tekst i zdjęcia: H. Roszkowska
Synonimy: Isabelia pulchella (Kraenzl.) Senghas
& Teusch. 1968; Isabelia pulchella f. alba
Nunes ex C.Van den Berg & M.W.Chase 2001; Isabelia
pulchella var. alba Nunes 1991; Meiracyllium
wetsteinii Porsch. 1905
Znaleziona została pod koniec wieku XIX w południowej Brazylii. Żyje w
górskich lasach deszczowych, przy stałej wysokiej wilgotności
powietrza. Nie przechodzi okresu spoczynku. Jest
jedynym przedstawicielem rodzaju Neolauchea.
Często bywa nazywana izabelią, chociaż nieco się od niej różni. Jest
sympodialnym epifitem o pełzających mini-kłączach. To prawdziwa
miniaturka, pseudobulwa razem z liściem osiąga długość do 6 cm, a
pojedynczy liść przypomina igiełkę. Na pędzie kwiatowym rozwija się
jeden kwiat o intensywnym, fioletowo-różowym kolorze i o
wielkości
około centymetra. Utrzymuje się na roślinie długo, przynajmniej miesiąc.
Nie ma zbyt wielu informacji na temat tej rośliny, bywają sprzeczne
i w związku z tym nie do końca wiarygodne. Niektórzy podają, że należy
ją
uprawiać w warunkach zdecydowanie chłodnych, inne źródła mówią o
temperaturach
umiarkowanych, a nawet ciepłych. Dlatego też i ja
zaryzykowałam.
Neolauchea
pulchella jest u mnie od roku 2003. Przetrwała kryzys
związany z niedostateczną
wentylacją i wymianą powietrza w orchidarium. Można więc powiedzieć, że
jest odporna na niekorzystne
warunki. Od początku rośnie w ciepłym orchidarium, na podkładce bez
mchu, w wysokiej wilgotności powietrza. Przez kilka
pierwszych lat nie kwitła, sądziłam, że jest to spowodowane właśnie
zbyt wysokimi temperaturami. W sierpniu 2006 zakwitła po raz pierwszy
i od tej chwili kwitnie nieprzerwanie z kolejnych przyrastających
pseudobulw. Teraz w połowie kwietnia, czyli po ośmiu miesiącach
rozkwitł następny kwiat.
W moim
orchidarium, na tle tolumnii
Źródła:
http://orchidspecies.com
http://www.orchidarium.pl/AdoZ/index.html
Warszawa, kwiecień 2007
|