| Neolauchea
pulchella Kraenzl. 1897 Tekst i zdjęcia: H. Roszkowska
Znaleziona została pod koniec wieku XIX w południowej Brazylii. Żyje w górskich lasach deszczowych, przy stałej wysokiej wilgotności powietrza. Nie przechodzi okresu spoczynku. Jest jedynym przedstawicielem rodzaju Neolauchea. Często bywa nazywana izabelią, chociaż nieco się od niej różni. Jest sympodialnym epifitem o pełzających mini-kłączach. To prawdziwa miniaturka, pseudobulwa razem z liściem osiąga długość do 6 cm, a pojedynczy liść przypomina igiełkę. Na pędzie kwiatowym rozwija się jeden kwiat o intensywnym, fioletowo-różowym kolorze i o wielkości około centymetra. Utrzymuje się na roślinie długo, przynajmniej miesiąc. Nie ma zbyt wielu informacji na temat tej rośliny, bywają sprzeczne i w związku z tym nie do końca wiarygodne. Niektórzy podają, że należy ją uprawiać w warunkach zdecydowanie chłodnych, inne źródła mówią o temperaturach umiarkowanych, a nawet ciepłych. Dlatego też i ja zaryzykowałam. Neolauchea pulchella jest u mnie od roku 2003. Przetrwała kryzys związany z niedostateczną wentylacją i wymianą powietrza w orchidarium. Można więc powiedzieć, że jest odporna na niekorzystne warunki. Od początku rośnie w ciepłym orchidarium, na podkładce bez mchu, w wysokiej wilgotności powietrza. Przez kilka pierwszych lat nie kwitła, sądziłam, że jest to spowodowane właśnie zbyt wysokimi temperaturami. W sierpniu 2006 zakwitła po raz pierwszy i od tej chwili kwitnie nieprzerwanie z kolejnych przyrastających pseudobulw. Teraz w połowie kwietnia, czyli po ośmiu miesiącach rozkwitł następny kwiat.  
 W moim
orchidarium, na tle tolumnii
Źródła:http://orchidspecies.com http://www.orchidarium.pl/AdoZ/index.html Warszawa, kwiecień 2007 |
