|
Dyakia hendersoniana (Rchb. f.) Christenson 1986
Tekst i zdjęcia: H. Roszkowska
Ten miniaturowy gatunek jest jedynym przedstawicielem rodzaju Dyakia. W roku 1875 został po raz pierwszy opisany przez Reichenbacha i dołączony do rodzaju Saccolabium, potem, w roku 1914 Schlechter zmienił jego nazwę na Ascocentrum i pod taką nazwą funkcjonował do lat nam współczesnych, kiedy to E. A. Christenson nadał mu nazwę Dyakia. Skąd wzięła się nazwa tej maleńkiej rośliny? Reichenbach nazwał ją Saccolabium hendersonianum od nazwiska właściciela firmy londyńskiej E. G. Hendersona, u którego po raz pierwszy zakwitła. Z kolei nazwa Dyakia - pochodzi od nazwiska mieszkańca Borneo - Dyaksa, bo właśnie Borneo jest ojczyzną tego storczyka. Dyakia hendersoniana rośnie tam na tylko trzech stanowiskach w lasach nizinnych i niższych partiach lasów górskich - do wysokości około 700 m nad poziomem morza. Są to tereny, gdzie przez cały rok występują silne opady. Roślina jest monopodialnym epifitem, wiosną i latem tworzy pędy kwiatowe, które mogą osiągać długość do 15 cm, a na nich pojawiają się cukierkowo-różowe kwiaty wielkości około 3 cm. Dyakia charakteryzuje się kompaktowym, niewielkim wzrostem. Wymaga warunków podobnych do rodzaju Ascocenda: temperatur umiarkowanych do ciepłych, dużo światła, ale też cieniowania w południe. Można ją uprawiać w doniczce, ale bardziej zalecane jest mocowanie na podkładce. Jeśli jednak zdecydujemy się na uprawę w podłożu, to powinno być one stosunkowo grube i przewiewne. W obu wypadkach nie powinno się dopuścić do całkowitego przesuszenia. Tej niewielkiej roślinie zagrażają nie tyle zbieracze i kolekcjonerzy, ale komercyjne wyniszczanie jej naturalnego środowiska, czyli lasów.
Źródła: Warszawa, październik 2006 |
