|
Ceratochilus biglandulosus Blume 1825 Tekst i zdjęcia: H. Roszkowska Ten prawdziwie miniaturowy epifit monopodialny rośnie na Jawie i Sumatrze, w wyższych partiach lasów górskich, na wysokościach od tysiąca do 2 tysięcy metrów. Wytwarza krótki pęd kwiatowy, a pojedynczy kwiat jest w stosunku do całej rośliny okazały: osiąga wielkość prawie 4 cm. Roślina jest tolerancyjna pod względem temperatury uprawy, przystosowuje się do warunków ciepłych, jak i chłodniejszych. Nie przechodzi okresu spoczynku. Przez cały rok wymaga podwyższonej wilgotności powietrza. Cechą charakterystyczną jest niezbyt rozwinięty system korzeniowy. Bywa, że jest to po prostu jeden niedługi korzeń. To wszystko sprawia, że Ceratochilus biglandulosus jest uważany, za roślinę dość wymagającą i trudną w uprawie. U mnie jest przytwierdzona bezpośrednio do pnia epifitycznego na wysokości mniej więcej 35 cm od świetlówek, a więc oświetlenie jest niezbyt intensywne. Korzenie są owinięte mchem. Oto Ceratochilus we wrześniu 2006:
A to kilka zdjęć przedstawiających kolejne kwitnienie tej mini-miniaturki na przełomie maja i czerwca 2007. Roślina nie rozrasta się intensywnie, ale widać, że warunki jej służą.
Warszawa, kwiecień - czerwiec 2007 |
